دنیا و آخرت در اشعار شاعران سبک خراسانی (رودکی،کسایی،فزخی،عنصری و منوچهری)

دراین رساله سعی بر آن است که به دیدگاه و چگونگی نگرش شاعران سبک خراسانی از جمله : رودکی،کسائی،فرخی،عنصری ومنوچهری نسبت به دنیا وآخرت پرداخته شود. و این که این شاعران در اشعار خویش تمایل بیشتری به دنیا نشان می دادند و دنیا گرا بودند یا این که مسأله مهم برای آنان آخرت بوده است؟ باتوجه به این مطلب که اغلب این شاعران مدیحه سرا هستند، نگاه درستی نسبت به دنیا وآخرت نداشته اند و به طمع صلات و جوایز پادشاهان، دنیا را مطابق میل و خواسته ی ممدوح خویش به وصف کشیده اند و حتی نیزخوشامد ممدوح را بر دیدگاه خود ترجیح داده اند. و به همین سبب در توصیفات خود دچار افراط و تفریط شده اند وآنگونه که باید واقعیّت دنیای فانی و جهان باقی را در اشعارخود منعکس نکرده اند. ثروت، جا ه و مقام ، شهرت و خوشگذرانی در دیدگاه این شاعران جاذبه های کاذب دنیا هستند که موجب غفلت و فراموشی آنان از سرای آخرت شده است. این رساله در یک مقدّمه و ده فصل فراهم شده که مقدّمه ی آن گذری برسبک خراسانی می باشد. و فصول بعدی آن در باره ی واژه ی دنیا و آخرت همچنین دیدگاه قرآن و پیشوایان اسلام در مورد این دوجهان سفلی وعلوی است. و از فصل پنجم نیز دیدگاه های این شاعران در چندین بخش مورد بحث و بررسی قرارگرفته که درانتها با تحلیل و نتیجه گیری، دیدگاه این شاعران مشخص گردیده است .